Een IP-adres is een manier om je apparaat op het internet te identificeren en met andere apparaten te communiceren. Zonder IP-adressen kan het internet niet bestaan.
In dit artikel krijg je een overzicht van twee verschillende soorten IP-adressen, hun verschillen, waarom je ze allebei nodig hebt en, nog belangrijker, hoe je ze allebei zou kunnen gebruiken met proxies. Laten we eerst even kort ingaan op hoe communicatie op het internet verloopt.
Aangezien het internet een netwerk van netwerken is, hangt het succes ervan af van de communicatie tussen apparaten die ermee verbonden zijn. De protocollen bepalen hoe twee of meer apparaten met elkaar communiceren en gegevens verzenden en ontvangen. TCP/IP (Transmission Control Protocol/Internet Protocol) verbindt en communiceert tussen apparaten.
De TCP-component staat in voor de communicatie tussen verschillende apparaten die verbonden zijn met het internet. Aan de andere kant is het IP-gedeelte verantwoordelijk voor het routeren van de gegevens van herkomst naar bestemming.
In deze post concentreren we ons op het IP-aspect.
Zoals het Internet Protocol of IP-adres meestal wordt genoemd, kunnen computers of apparaten zichzelf identificeren op het internet. Net zoals elk huis in de straat een adres heeft, krijgt elke computer in een netwerk een IP-adres toegewezen.
Er zijn echter twee soorten IP-adressen: IPv4 en IPv6. Het is cruciaal om beide adressen te kennen en lees verder voor meer informatie.
IPv4 is de 4e versie van de IP-adressen die sinds het begin van de jaren 1980 bestaan. Hoewel er een nieuwe versie van IP is, is IPv4 nog steeds wijdverspreid onder gebruikers, met een gebruik van meer dan 90% van het verkeer. Het is een 32-bits adres dat bestaat uit vier cijfers waarbij elk cijfer wordt gescheiden door een punt. Laten we het demonstreren met een voorbeeld en aannemen dat je het volgende IP-adres hebt:
206.71.50.230
Om de 32-bits weergave van dit getal te krijgen, moet je elk cijfer omzetten naar binair. Dit artikel behandelt niet de basisprincipes van decimaal naar binair omrekenen. Raadpleeg voor meer informatie dit artikel over decimaal naar binair converteren.
De uitvoer van elk binair getal zal in 8 bits zijn:
206=11001110
71 =1000111
50=110010
230=11100110
Het bovenstaande levert een combinatie van 32bits(4bytes) op zoals hieronder:
11001110.1000111.110010.11100110
In totaal kun je dus maximaal 2^32 IP-adressen produceren, wat om precies te zijn 4.294.967.296 is.
Toen IPv4 werd gecreëerd, waren er niet veel computers of apparaten beschikbaar. Daarom was iets meer dan 4 miljard op dat moment voldoende om apparaten te ondersteunen. Toen het aantal op internet gebaseerde apparaten echter toenam, was het duidelijk dat IPv4 niet langer voldoende was. De adresgrootte werd uitgebreid naar 128 bits vergeleken met de IPv4-adresgrootte van 32 bits. Met deze adresgrootte kunnen 340.282.366.920.938.463.463.374.607.431.768.211.456 IPv6 IP-adressen worden aangemaakt om precies te zijn.
IPv6 was voor het eerst beschikbaar in 2012, hoewel de markt nog steeds sterk afhankelijk is van IPv4. We zullen later bespreken of het nodig is om volledig over te stappen op IPv6. Laten we nu een voorbeeld van een IPv6-adresformaat bekijken:
2001:0db8:3c4d:0015:0000:0000:1a2f:1a2b
IPv6 gebruikt hexadecimale getallen, gescheiden door dubbele punten. Het is opgedeeld in acht blokken van 16 bits, wat resulteert in een adresschema van 128 bits.
In tegenstelling tot IPv4 is IPv6 verdeeld in netwerk- en knooppuntcomponenten. De nodecomponent zijn de eerste 64-bits van het adres die worden gebruikt voor de routering. De volgende 64 bits is de nodecomponent die het adres van de interface identificeert.
Voordat we duiken in de conversie van hexadecimaal naar binair, wil ik nogmaals benadrukken dat we de basis van deze conversie niet zullen behandelen. Je kunt dit artikel over de conversie van hexadecimaal naar binair raadplegen.
Dus als we elk van de bovenstaande hexadecimale cijfers omrekenen, zou dat de volgende 16-bits binaire getallen opleveren voor elk.
2001=0010000000000001
0db8=0000110110111000
3c4d=0011110001001101
0015=0000000000010101
De bovenstaande 64 bit is de netwerkcomponent. Dan hieronder in de knooppuntcomponent:
0000=0000000000000000
0000=000000000000000
1a2f=0001101000101111
1a2b=0001101000101011
Dus alles bij elkaar produceert het de onderstaande binaire uitvoer, die 128 bit is:
0010000000000001:0000110110111000:0011110001001101:0000000000010101:0000000000000000:000000000000000:0001101000101111:0001101000101011
Nu ken je de basisprincipes van zowel IPv4 als IPv6. Laten we eens bespreken hoe ze verschillen.
Nu ken je de basisprincipes van zowel IPv4 als IPv6. Laten we eens bespreken hoe ze verschillen.
Zoals je in de vorige sectie hebt ontdekt, is het opmerkelijke verschil tussen de twee het onbeperkte aantal adressen dat IPv6 toestaat. Deze adreslimiet is voldoende om het groeiende aantal apparaten te ondersteunen, waaronder computers, mobiele apparaten, tabbladen en IoT-apparaten. Toen IPv4 werd geïntroduceerd, bestonden er nog geen andere apparaten dan computers.
Wanneer mobiele en IoT-apparaten toegang hebben tot het internet, hebben ze indirect toegang via NAT, wat problemen kan opleveren met IPv4-adressen. Het is dus van vitaal belang om IPv6 te hebben voor dergelijke apparaten. Bovendien kan een apparaat met IPv6 meerdere IP-adressen hebben, afhankelijk van hoe je het apparaat gebruikt.
Tijdens de introductie van IPv4 was netwerkbeveiliging geen belangrijk aandachtspunt. Tegenwoordig is netwerkbeveiliging echter een veelbesproken onderwerp. Van de twee IP-adrestypen kan IPv6 beter omgaan met geavanceerde aanvallen dankzij ingebouwde encryptie en validatie van pakketintegriteit. Dit gezegd hebbende, bieden bijgewerkte configuraties voor IPv4 echter hetzelfde beveiligingsniveau als IPv6.
Een ander belangrijk aspect van IPv4 is dat het Address Resolution Protocol (ARP) nodig heeft om het MAC-adres (Media Access Control) van het apparaat in kaart te brengen. Hoewel ARP gevoelig is voor Spoofing en Man-in-the-middle-aanvallen, kunnen softwareprogramma's dergelijke bedreigingen elimineren.
Dus wat veiligheid betreft is IPv6 weliswaar in het voordeel, maar IPv4 blijft niet ver achter.
IPv4 vereist handmatige configuratie of geassisteerde configuratie met behulp van Dynamic Host Configuration Protocol (DHCP). Autoconfiguratie is daarentegen mogelijk voor elk apparaat met een IPv6-adres. Omdat IPv4 in de loop der tijd is geëvolueerd en verbeterd, werkt het met snelheden die vergelijkbaar zijn met IPv6, dat potentieel sneller is omdat NAT niet nodig is.
Je zou nu beter moeten weten wat de verschillen zijn tussen IPv4 en IPv6. Sinds de introductie van nieuwe apparaten hebben netwerkexperts IPv6 uitgevonden omdat er behoefte was aan meer IP-adressen dan IPv4 kon leveren.
Zie het in dit licht: Hoe zouden mensen reageren als twee mensen identieke telefoonnummers hadden? Er zullen vergelijkbare zorgen zijn als twee apparaten communiceren met hetzelfde IP-adres. Je vertrouwelijke e-mails gaan bijvoorbeeld ergens anders naartoe. Er is dus een goede reden om elk apparaat een uniek IP-adres te geven.
Hoewel het DNS (Domain Name System) dubbele IP's kan detecteren, vereisen de tijd en moeite die nodig is om problemen op te lossen voortdurend een robuuste toewijzingscontrole van een enkele coördinerende entiteit.
Op het eerste gezicht lijken 4,3 miljard IP-adressen ruim voldoende.
Maar het aantal aangesloten apparaten, waaronder printers, computers, mobiele apparaten, touchpads en IoT-apparaten zoals beveiligingscamera's en deurbellen, neemt snel toe. Dat geldt ook voor de behoefte aan unieke IP-adressen in dergelijke apparaten.
Ook zijn de resterende IPv4-adressen gereserveerd voor bepaalde doeleinden. Deze omvatten privéadressering, die organisaties vaak gebruiken op hun privénetwerken, een ander deel voor multicasting-adressen die worden gebruikt om berichten naar meerdere apparaten te sturen.
Een andere zorg is dat overgebleven IPv4-adressen duur kunnen zijn, zoals $36 op de legale markt. Niemand koopt slechts één IP-adres, aangezien de meeste organisaties in bulk inkopen.
De vraag wordt dan, waarom kunnen we IPv4 niet volledig vervangen? Dit is wat we in de volgende sectie zullen bespreken.
Elk apparaat heeft een nieuw adres nodig dat te onderscheiden is. Dat betekent dat IT-systeembeheerders in de eerste plaats op de hoogte moeten zijn van alle apparaten. Met het steeds toenemende aantal apparaten op netwerken is dit niet zo eenvoudig als het lijkt.
Het migreren van een bestaand netwerk naar IPv6 is tijdrovend en kost veel middelen. Organisaties moeten een uitgebreid IPv6-adresplan hebben voordat ze overschakelen op IPv6. Anders bestaat de kans op een rampzalige implementatie en zijn de beveiligingsrisico's in verband met IPv6 aanzienlijk groter.
IPv6 is niet zomaar een nieuwe versie van zijn voorouder, IPv4. Hier volgt een overzicht van de belangrijkste redenen waarom IPv4 nog steeds in gebruik is.
Niet alle apparaten voldoen aan IPv6, wat de zaken ingewikkelder maakt. IPv6 kan ook incompatibel zijn met applicatiesoftware en netwerkoplossingen. Daarom is het testen en verifiëren van alles op het netwerk in een IPv6-lab scenario aan de orde van de dag om te garanderen dat het compatibel is met het nieuwe protocol. IT-afdelingen moeten ook beslissen of en hoe ze incompatibele apparaten en apps ondersteunen.
Veel bedrijven kiezen nu voor dual-stack implementaties om te helpen met compatibiliteit tijdens de overgang. Hierdoor kunnen hun netwerken zowel IPv4- als IPv6-verkeer tegelijkertijd verwerken. Het kan echter complex zijn om dit veilig te houden en te beheren hoe systemen bepalen welk verbindingstype moet worden gebruikt.
Hoewel wordt aangenomen dat IPv6 veiliger is dan IPv4, moeten organisaties nog steeds de beveiligingsrisico's van IPv6 aanpakken. Niets is onverslaanbaar. En met nieuwe dingen komen nieuwe gevaren.
De Internet Society beveelt verschillende aanbevolen werkwijzen aan. Twee voorbeelden zijn het uitschakelen van zelfgenererende IP-adressen en het gebruik van toestemmingslijsten om geautoriseerde IPv6-adressen te identificeren voor toegang. Om cyberaanvallen, waaronder IPv6 DDoS-aanvallen, tijdens de schoonmaak onder controle te houden, moeten teams ook nadenken over effectieve netwerksegmentatie en strategieën om specifiek verkeer te beperken.
Netwerkbeheerders, helpdeskteams, beveiligingsanalisten en anderen moeten anders gaan denken en het verschil leren tussen IPv6 en IPv4. Teams moeten eerst leren hoe ze IPv6-netwerken moeten creëren en debuggen voordat ze het protocol kunnen gebruiken. Het dagelijks beheer van IPv6 is ook anders. Het gebruikt bijvoorbeeld een nieuwe set regels om subnetten te bouwen en MAC-adressen op een nieuwe manier te gebruiken.
Serviceproviders bepalen de ondersteuning van proxy servers voor IPv6.
Het is echter ook vermeldenswaard dat de meeste websites IPv6 momenteel niet ondersteunen. Als je wilt beginnen met scraping, het automatiseren van je sociale media account of het automatiseren van sneaker bots, zul je dit nog steeds moeten uitschakelen. Dus zelfs als een proxy IPv6 ondersteunt, zul je er voorlopig niet veel aan hebben.
Na het doornemen van dit artikel heb je nu een uitgebreid overzicht van de verschillen tussen IPv4 en IPv6, wanneer je ze nodig hebt en de uitdagingen die bij een migratie komen kijken. We kunnen concluderen dat het weliswaar noodzakelijk is om over te stappen op IPv6, maar dat je dit op een ordentelijke manier moet doen met een goed plan en goede training.
Net als met proxies, aangezien de meeste websites nog niet zijn overgeschakeld op IPv6, kun je blijven genieten van IPv4 proxies.